Ένα ελαχιστο σχόλιο πανω στο μεγαλειο του super nintendo, και κάποιες αναγκαίες επίκαιρες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις.

Πάντα ήμουν σνεσάκιας. Απο όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θα έλεγα. Μπορώ να πω ακόμα και πριν βγει η κονσόλα. Ακόμα και τις θλιβερές και άνυδρες μέρες που παρακαλούσα τον γειτονα-κολλητό μου μάταια να μου δώσει το gameboy για μια ωρα τουλάχιστον για να μην αναγκάζομαι να κρεμιέμαι εξω στο μπαλκόνι κατω από το φως του ήλιου τα μεσημερια για να τον χαζεύω να παίζει αχνοφαίνοντας tiny toons, όταν ανακαλυψα το snes κατανόησα πως και τοτε στους αδιέξοδους προεφηβικούς λαβυρίνθους που ήμουν χαμενος, υπήρχε ενα κοκκινο νημα με πηγή εκεινο το λαμπάκι που αναβε σαν άκουγες εκεινο το εξαγνιστικό κλικ και με εδενε μαζί του, όπως και  γενικότερα με την ιδιοσυγκρασια μου ως χαρακτήρα. Σαν να γνωριζομασταν απο παλιά, απο καποιο ονειρο τοτε που έβλεπα οταν είχα ως διακαή ποθο να έχω κι εγω μια κανονική κονσόλα, και ξυπνούσα μαγεμένος απο την ανταύγεια της φαντασίωσης, αλλά εντός κάποιων δευτερολεπτων  ήμουν ξενερωμένος γιατί το μόνο που ειχα ήταν κάτι αθλια lcd τύπου tennis.

Για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ακριβως και τις νοητικές διεργασιες που με οδηγησαν στην αγορά του εκεινη την ιστορικη πρωτοχρονιά πριν μπουμε στο 97, της οποιας ουδεμία δε θα εχει την ανάλογη μαγεια ποτέ και κακώς εορτάζουμε και τις πρωτοχρονιες απο τότε, αλλα ποτε δε θυμάμαι να διανοήθηκα να πάρω άλλη κονσόλα. Αν και η πρώτη μου επαφη με κονσολα βαρβάτη τηλεορασατη ηταν στο σπιτι των ξαδερφων μου που επαιζα με τις ώρες και με την θεια μου να με ζαλισει να βγω εξω για να γνωρισω καμια κοπελα και κατι τετοια παρανοικά, κατι με εκανε να μην αγαπησω αυτην την κονσολα. Παιχνιδαρες έπαιζα οπως το shinobi 3 φανατισμενος αλλα η τραχιά του αγρια ομορφια δεν ταίριαζε στην τρυφερη φλωρικη ψυχη μου, Ειχε κατι το βρώμικο, το χυδαιο απο τα μπλιμπικαδικα που με γοητευε αλλα με τρομαζε μαζι. Ήταν και αυτη η επανάληψη που με κουραζε. Ναι ενθουσιαζοσουν αλλα πάλι τα ίδια και τα ίδια, οι ίδιες εικονες να ανακυκλωνονται συνεχως και πολυ γρηγορα σαν τις μερες που φευγουν αλλά ειναι πάντα εκει οι ίδιες στη ρουτινα τους, ενω εσυ ήθελες ενα ταξιδι τα κρατήσει μερες, μηνες γεματο εμπειρίες.

Με το snes όμως! Ερωτας απο την πρωτη ματια!Σαν χτες το θυμαμαι οταν το πρωτοειδα στο σπιτι ενος φιλου που θα γινόταν ο κολλητος μου για πολλα χρόνια με την αγαπη για τα βιντεο γκειμς να μας δενει και οταν χαθηκε αυτη, χαθηκαμε κι εμεις. Καθε σαββατο το πρωι ειχα αγγλικα για μια ωρα αλλά το θεωρουσα αθλιο να πηγαινω για μαθημα τετοια μερα. Κατι σαν προσβολη σται ιερα και τα οσια των μαθητικων κεκτημένων! Έτσι περπατούσα απο κολωνό μεταξουργείο 20 λεπτα, καθομουν στο σπιτι του 20 λεπτα, οπου που ειχε παντα κάποιο videogame, κι αλλα 20 λεπτα για να γυρισω σπιτι . Τωρα γιατι δεν ελεγα στους γονεις μου πως θα παω στον φιλο μου μετά το μαθημα δεν έχω ιδεα περα απο την σιγουρια πως ημουν μαλακας.. Μαλλον θα επρεπε να διαβάσω αρα να χαζεύω τα μυρμηγκια που περπατουσαν στο πατωμα και τις σκιες που αφηναν απο το φως του απογευματος που μισοέμπαινε απο την κουρτίνα η κατι αλλο πιο διασκεδαστικο..

Τελοσπαντων, ξεφυγα. Οπως προείπα μπηκα σπιτι του και πριν λιγες μερες ειχε αγορασει το a link to the past όπου ειχε κοσμο στο σαλονι και όλοι κοιτουσαν εκθαμποι. Ακόμα δεν μπορω να ξεχασω εκεινη την εικόνα. Ηταν εκει διπλα στα τειχη του καστρου και οι εχθροι του πετουσαν βομβες απο ψηλα. Κατι υπηρχε σε αυτην την εικονα και τα υπολοιπα εικοσι λεπτα που προλαβα να δω, κατι το περιπετειωδες, το μαγικό, με αυτο το μικρο κομματι του χαρτη να είναι ενα κομμάτι ενος μεγαλυτερου  που επρεπε να βρω τα υπόλοιπα κομμάτια για να τον εξερευνήσω, μα ομως παλι να μην ειναι απλά ενα χαρτί αλλα μια ολοκληρη εμπειρία. Σαν να μεταφέρθηκα διπλα σε εκεινα τα τειχη, με τη μυρωδια του μπαρουτιου να αναμειγνυεται με το αερα που κυλουσε πανω απο τα χορτα, κι εγω με το σπαθι μου και την ασπιδα εκει διπλα να δινω μαχες με μια ανατριχίλα για όσα κρυβονται και περιμενουν εμενα να τα ανακαλυψω.

Κι εκείνο το φως. ΤΟ ΦΩΣ. Απο τότε κρύφτηκε μέσα στα σκοτεινά βάθη του μυαλου μου και δε λεει να βγει. Δε λεει να ξεθωριάσει, οσο φως κι αν εφτασε μεσα απο εμπειρίες είτε της οθόνης είτε πραγματικές . Αυτο ηταν η διεξοδος απο τα πνιγηρά σκοταδια της μαραμενης εφηβείας ένιωσα ασυναίσθητα. Όσο σκοτεινιασμενος κι.αν ηταν ο καιρος εξω πάντα απο σπασαρχιδες καθηγητές, απο τραμπούκους συμμαθητες, απο γονεις αδιαφορους η αποπνιχτικους, απο ψύχρα διαπεραστικα βλεμματα κοριτσιων, υπηρχε αυτο το γκρίζο κουτι που οταν απο το παραθυρο σου ολα ειχαν παρει τον τονο του γκριζου, ηταν εκει να σου χαριζει χιλιάδες υπέροχα χρωματα.

Aυτο το φως λοιπον με οδήγησε στη ζωη οπως τους ετοιμοθανατους στο μινιον .Μπορει το legend που πηρα ως πρωτο game να ειχε ολες τις sega και gameboy αδυναμιες αλλα οταν επαιξα το secret of mana, τελος. Έχω γραψει εδω διεξοδικά για τη σχεση μου για το συγκεκρiμενο παιχνίδι εδω ( http://lubenretrolletarios.blogspot.gr/2015/10/secret-of-mana-greek-review.html ) κι ετσι ολο το ταξιδι με εκανε φανατικό του snes. Και φυσικα δεν τελειωσαν ολα εκει. Συνεχισα με illusion of time, με mystic quest, με super metroid, αλλα εκει φαινοταν καπου να στερεύει η πηγη. Εψαχνα να βρω games αλλα ολο αναγκαζομουν να την βγαζω με κατι μετριότητες που το μονο που εμεινε ειναι εκεινος ο ενθουσιασμός που κρατουσε απο το πολυτεχνείο που τα αγοραζα μεχρι τον κολωνο με τα ποδια, για να μην πληρωσουμε και εισητηριο λεωφορείου προφανως.

Τοτε ανακάλυψα ενα μαγικο μερος. Ενα βασιλειο που σου χαριζε την ομορφια και στην επαιρνε πισω μετα απο μια εβδομαδα, αλλα ηταν η ανάμνηση εκει, κανεις δεν μπορουσε να στην κλεψει, όσο ζουσες, κατι σαν μάθημα για το ποσο εφήμερα ειναι ολα και πρεπει να δίνεις σημασία στην στιγμή, και τα χρηματα δεν ειχαν καμια αξια παρα εκεινη η εμπειρια με την μοναδικότητα της. Ταυρος το μερος και αν δεν προλαβα τον μαγικο αριθμο 53 της καλλιθεας που ελυνε ολα τα μυστηρια του συμπαντος και ακομα εκεί μεσα στο σκοταδι του παιζει αεναα το εργο των παιδικων μας ονειρων σε πρωτη προβολή, πρόλαβα το αλλο εκει στην γεφυρα κοντα, που νοικιαζες γκριζα κουτακια ανεκτιμητης ευτυχιας. ffvi, breath of fire2, chrono trigger όλα τα αριστουργηματα ενω κάτι πουθεναδες την εβγαζαν με sonic και κατι golden axe παλαιολιθικό αγριο απολιτιστο κοσμο που ζούσαν.

Το ξερω πως καποιοι τωρα προσβληθηκανε αλλα οσο έπαιζα snes τοσο μεγαλωνε η καταφρονια μου για όσους ελεγαν πως επαιζαν mega drive. Τον θεωρούσα υποδεεστερο αξεστο. Η μορφη του σαν ελεγε αυτα τα αδιανόητα λογια πως δεν εχει ή δε μεγαλωσε με snes έπαιρνε ενα σκοτεινα μιζερο κι επιθετικο χαρακτηρα. Δε λεω, κι εγω γοητευομουν απο τα arcade και την αγριο τους συλλογικό οργιαστικό χαρακτηρα κι ας γινομουν θυμα της καποιες φορες ως ο φλωρος της υποθέσεως (αν και δεν πατησα το ποδι μου στα αντιστοιχα του κολωνου γιατι στην καλυτερη περίπτωση εφευγες με ενα μαχαιρι στην πλάτη) αλλα δεν υπηρχε λογος να τα φέρεις ολα αυτα τα ρεαλιστικά περιπετειωδη μεσα στο σπιτι σου. O προσωπικος σου χωρος είναι για να χαλαρωσεις να ηρεμησεις, να ξεφυγεις απο την αθλια μιζέρια της καθημερινότητας σε ενα κοσμο φανταστικης περιπέτειας όπου θα κρατούσε το ταξιδι, μερες μήνες, γεματο εμπειριες, χρωματα, μουσικές, κι ΕΣΥ θα ήσουν ο ηρωας κι οχι καποιος κομπαρσος της σφαλιάρας.

Μαλιστα αρχισα να κανω με τον καιρό και καποιες κοινωνιολογικες παρατηρησεις. Ετσι δεν ήταν και τα ξαδερφια μου αλλωστε σκεφτομουν. Τι σχεση ειχαν αυτοι με εμενα; Εκεινοι ολη μερα εξω με αλητείες και γκόμενες. Εγω σπιτι και μπλιμπικαδικα. Αυτοι με τα σκυλαδικα. Εγω με τα μεταλ και τα ψαγμενα ροκ. Αυτοι με τα βρισιδια και τα καφριλικια που ακομα και στην γιαγια του ειχναν γαμωσταυρίδα. Εγω ντροπαλος, ηρεμος και ευγενικός. Κι ολοι εκεινοι σαν αυτους τι σχεση ειχαν με εμενα; Εκεινοι που ακουνε απο όλα, που παιζουνε κανα μορταλ κομπατ για τους αποκεφαλισμους, ανθρωποι χωρίς παθη, χωρις ενδιαφέροντα, χωρις να ριζώσουν καπου, σερνοντουσαν απο τον αερα της καθε μοδας. Οτι ναναι όπως ναναι, τσαπατσουλικα χαβαλεδιαρικα κι αδιαφορα.Tι σχέση έχουν αυτοι οι πληβείοι με εμας του διανοουμενους! Αυτοι οι καζουαλ χυδαιοι γκειμερς. Σαν τους γονείς μας αδυνατούσαν να συλλάβουν την πολυπλευρη δημιουργική μαγεια του γκειμινγκ και το θεωρουσαν απλα διασκεδαση. Ενα χασιμο χρονου. Μια ευχάριστη αποβλακωση.

Το ξερω τωρα θα πειτε τραβηγμενες φανατισμενες αποψεις ενος γελοιου και δε θα έχετε αδικο, αλλα και σαν μεγαλωσα και μιλουσα στα φορουμ, αυτη η εντυπωση δε μου εφευγε απο το μυαλο. Εμεις του snes η ανωτερη ψαγμενη νερντοφυλη και οι αλλοι οι πουθεναδες χαβαλέδες του μεγκα ντραιβ. Ειχα συνδεσει τα rpg που παιζαμε φανατικα εμεις του snes και οι αλλοι μου φαινοντουσαν απλα τυποι που γουσταρουν ξυλικια και το πλατφορμ ήταν ότι πιο εξεζητημενο θα μπορουσαν να φτάσουν. 

Μάλιστα αρχισα με την κριση να βγαζω και κατι τραβηγμένες θεωριες ετσι για την πλακα. Αυτό φταιει έλεγα. Το οτι το mega drive ειχε τοση επιτυχια στην χωρα μας ηταν σημαδι της κοινωνικής μας υπαναπτυξης. Αν εμεις οι snesακηδες οι σοβαροι, οι μελετηροι, οι διανοητικοί κυριαρχουσαμε, θα ειχαμε χτισει μια κοινωνια που θα να βασιζόταν πανω στην σε βαθια δημοκρατικές πολιτικες διεργασίας όπως και παραγωγή προιόντων υψηλης τεχνολογίας, αλλα αφου ολοι σχεδον ειχαν mega drive της φτηνιας του ερασιτεχνισμου και του ωχαδερφισμου καταληξαμε σε αυτην την τραγική μοίρα.

Τωρα ομως που το ξανασκεφτομαι και τα λέμε , μηπως αυτες οι τρελες αποψεις έχουν καποιο ψηγμα αληθειας.Μήπως όντως οι πολυπληθεις φαν του mega drive φταινε για την οικονομικη καταρρευση της χωρας και για την αδυναμία μας να χτίσουμε κατι υγιές σε στέρεες βάσεις;

Ποια είναι η γνώμη σας;